Eşim dedi ki: Hadi anılarımızı toplayalım.
Hayatımız bazen hızla akıp gidiyor. Nereye koşuyoruz, neyi neden yapıyoruz ve biz aslında ne istiyoruz fark etmeden yaşayıp gidiyoruz. İşte o zaman hayat bizi nereye savurursa oraya doğru 
yalpalıyoruz. Bunları fark ettiğimizde de içimizde bir tatminsizlik duygusu oluşuyor.
” Evet, hayatımda her şey olması gerektiği gibi ama yine de bir eksiklik var. Bunu nasıl çözebilirim.” Dediğimizde aslında bilmediğimizi bildiğimizi fark ediyoruz yani bir şeylerin yolunda gitmediğini, bir eksikliğin olduğunu ve artık değişimin gerektiğini anlıyoruz. Bu bizi rahat alanımızdan çıkartıp yenilenmeye ve gelişmeye sürüklüyor. Bu noktada oluşan bilinmezlik korku yaratıyor.
Her gün sabah kalk, çocukları kaldır, onları okula hazırla, kahvaltıyı kur; çocukları okula yolla; evi toparla, eşini işe uğurla; sen de hızla hazırlan ve eğer çalışıyorsan yardımcın geldikten sonra işine git. Bütün gün işte iyi bir iş kadını olduğunu kanıtla, eve gel ve yemeği hazırla; çocukları oyala; onlarla ilgilen ve eve gelen eşinle birlikte yemeğe otur. Sonra sofra kaldırılacak, çocuklar derslerine çalışacak, eğer gücün varsa onlara yardım edeceksin sonra da az televizyon ve doğru yatak…
Bu program çoğumuzun rutinlerinden biridir öyle değil mi?? Tabii buna benzer başka senaryolar da olabilir. Eee hani burada bizim isteklerimiz, hobilerimiz ve en önemlisi ya biz bunun neresindeyiz? Çoğumuzun oynadığı mükemmel anne, mükemmel eş ve iş kadını olmak ne kadar doğru? Ya o bir zamanlar çok önem verdiğimiz ilişkimiz, evliliğimiz. Özlediğimiz heyecanlar, keyifli ve romantik anlar nerede? Bunların hepsi bizi içten içe kemiren ve çözemediğimiz eksik duyguların esas nedeni olabilir mi?
Gelin bunları düşünürken aslında kurbanı değil sorumluluğun ve gücün sadece bizde olduğunu bilerek, anı fark ederek yaşayalım. Yaşam hızla ilerlerken sürekli geçmişe ve geleceğe kayan zihnimizi anda tutarsak her anımızı fark ederek yaşayabiliriz. Hele ki bu anlara duygumuzu da katarsak işte o zaman bu anlar artık “anı” olacaktır. Bunlar bizim için çok değerli olmalıdır. Farkındalıkla attığımız her adım bizi farklı bir bilince taşır. Evet, yine çocuklarımızı uyandırır okula hazırlarız ancak bunu yaparken bunun keyfini çıkartıp işin içine neşe, şaka, keyif ve pozitif duygular kattığımızda o anda orada olan çocuklarımızla yaşayacaklarımız çok farklı olacaktır. Bir de negatif duygularımızı yok etmek ya da en azından bunun için çabalamak bile bizi farklı noktalara taşır. Sevdiklerimizle geçirdiğimiz her anın farkında olmak; yıllar sonra bizim için altın değerinde olacaktır.
Bu arada kendimizin, değerlerimizin, çevremizin ve yaşantımızın da bilincinde olup o yolda mutlu ve başarılı bir yaşam için planlama yapmalıyız. Bunu düşünmek bile yorucu olabilir ama bebek adımları ile adım atmak bile bizi fil adımlarına taşıyacak ve bize müthiş tatmin duyguları yaşatacak noktalara bizi götürecektir.
Hadi o zaman biraz gayret.. Gelin hayatı kendimiz için düşünerek ve bizim için biricik değerli olanlara adayarak; keyifle, mutlulukla, dileklerimizi gerçekleştirerek ve en önemli büyük bir sevgi yoğunluğuyla geçirelim.
Saygı ve sevgilerimle…. Mutlu olun, anda kalın, anılarınızı toparlayın…
İnci Tokatlıoğlu, profesyonel koç
